بایندر و رزین برای رنگ - جزء تشکیل دهنده فیلم
رنگ یا پوشش ترکیبی از یک رنگدانه، یک چسب، یک حلال و مواد افزودنی است. بایندر یا رزین معمولاً همان چیزی است که نام پوشش را می دهد، مانند پلی اورتان یا اکریلیک. در حالی که رنگدانه رنگی را با رنگ فراهم می کند، افزودنی ها ویژگی های مطلوب بیشتری به آن می بخشد، و حلال قوام لازم را برای استفاده به آن می بخشد، این چسب است که همانطور که از نام پیداست، همه آن را به هم متصل می کند. بایندر جزء تشکیل دهنده لایه رنگ است، وسیله نقلیه ای که رنگدانه را حمل می کند و سپس خشک یا خشک می شود و آن را در جای خود نگه می دارد. چسب همچنین مسئول چسبندگی، دوام، انعطاف پذیری، براقیت و سایر خواص فیزیکی است. بایندرها و رزین ها برای رنگ یکی از مهمترین عناصر یک پوشش هستند.
رزین های ترموپلاستیک و ترموست برای رنگ
اگرچه انواع مختلفی از رزین ها برای رنگ وجود دارد، اما دو روش برای تنظیم رزین های مصنوعی مورد استفاده در رنگ ها وجود دارد: ترموست و ترموپلاستیک.
رزین های ترموپلاستیک
رزین هایی که ترموپلاستیک هستند پس از گیرش پلاستیک باقی می مانند. آنها به طور برگشت ناپذیر درمان نمی شوند، اما با گرما نرم می شوند. تشکیل فیلم از طریق تبخیر حلال یا آب رخ می دهد. رزین های ترموپلاستیک برای رنگ محافظت عالی در برابر مواد و محیط های خورنده ایجاد می کنند.
رزین های ترموست
این رزین ها زمانی که در شرایط مناسب قرار می گیرند به طور غیر قابل برگشتی پخت می شوند. اینها می توانند گرمای شدید، واکنش شیمیایی یا تابش در مورد رزین های ترموست شده با اشعه ماوراء بنفش باشند. رزین‌های ترموست غیر پخته در حالت چسبناک و مایع هستند. در طول فرآیند پخت، مولکول‌هایی که رزین را تشکیل می‌دهند، اتصالات عرضی ایجاد می‌کنند و به پلیمرهای بلند و محکم متصل می‌شوند که به طور دائمی می‌چسبند. به دلیل این پیوندهای عرضی، رزین های ترموست چسبندگی عالی و همچنین مقاومت در برابر گرما، مواد شیمیایی و آب ایجاد می کنند.
5 نوع رزین رنگ با خواص بی نظیر
رزین یک ماده جامد یا بسیار چسبناک با منشا گیاهی یا مصنوعی است. اصطلاح "رزین" به جزئی از مایعی اطلاق می‌شود که خشک می‌شود و به یک لایه یا روکش سخت تبدیل می‌شود. در صنعت پوشش، رزین های طبیعی (مانند رزین های گیاهی) تقریباً به طور کامل با رزین های مصنوعی جایگزین شده اند. در زیر رزین های برتر برای رنگ در سراسر صنعت، کاربردهای آنها و شرکت هایی که آنها را ارائه می دهند، آورده شده است.
1. اپوکسی (ترموست)
کاربردها: اپوکسی یک پوشش صنعتی و محافظ برای بسیاری از بازارها است. کاربردهای متداول پوشش های رزین اپوکسی شامل کفپوش، پوشش قوطی، سیمان ضد آب، فولاد، مخازن، لوله ها و عناصر حمل و نقل، کاربردهای دریایی و نفت و گاز، پوشش خودرو، پوشش صنعتی و غیره می باشد.
توضیحات: رزین های اپوکسی، مانند پلی یورتان ها، پلیمرهای ترموست هستند که از طریق فرآیند اتصال عرضی، لایه ای سخت را تشکیل می دهند. فرمولاسیون های مختلفی از رزین اپوکسی وجود دارد که شامل بیسفنول A اپوکسی، بیسفنول F اپوکسی (که ویسکوزیته کمتری نسبت به اپوکسی بیسفنول A دارد)، اپوکسی نوولاک و اپوکسی آلیفاتیک. هر یک از این فرمول‌های رزین باعث ایجاد یک پوشش رزین اپوکسی کمی متفاوت با قدرت‌های متفاوت می‌شود. پخت رزین‌های اپوکسی یک واکنش گرمازا است و می‌توان آن را از طریق مخلوط کردن رزین با مواد درمان‌کننده یا سخت‌کننده قبل از استفاده یا از طریق حرارت به دست آورد. رزین های اپوکسی معمولاً دو جزئی هستند، اگرچه فرمولاسیون های تک جزئی موجود است و بر پایه آب یا حلال هستند.
مزایا: رزین های اپوکسی دارای طیف وسیعی از کیفیت های مطلوب هستند - مقاومت در برابر آب، مقاومت در برابر مواد شیمیایی و حلال، مقاومت در برابر دما، چسبندگی عالی و دوام، که همگی باعث می شوند اپوکسی انتخابی آسان باشد.
2. رزین های پلی استر و وینیل استر (ترموست)
کاربردها: پوشش های پلی استر و وینیل استر هر دو در محیط های شیمیایی شدید استفاده می شوند. آنها به طور گسترده در پوشش سیم پیچ در میان کاربردهای دیگر استفاده می شوند.
توضیحات: رزین پلی استر از پلیمریزاسیون یک الکل و یک اسید تشکیل می شود. رزین وینیل استر زیرمجموعه ای از رزین های پلی استر است که در آن پایه پلی استر توسط یک اپوکسی اصلاح می شود، معمولاً یک اپوکسی بیسفنول A یا یک اپوکسی نوولاک. رزین های پلی استر و وینیل استر هر دو رزین های ترموست هستند و رزین معمولاً در یک مونومر مانند استایرن حل می شود تا ویسکوزیته آنها کاهش یابد و آنها را قابل کار کند. فرآیند پخت برای این رزین ها شامل واکنش با یک کاتالیزور (اغلب متیل اتیل کتون پراکسید یا MEKP) است. هر دو رزین بسیار واکنش پذیر هستند، بنابراین فقط ماندگاری کوتاهی دارند.
مزایا: پلی استر و وینیل استر مقاومت شیمیایی و دمایی بالایی را در برابر بیشتر پوشش ها ایجاد می کنند. آنها همچنین مقاوم در برابر سایش، پخت سریع، و محافظت طولانی مدت در برابر خوردگی هستند، بنابراین از آنها در پوشش دریایی استفاده می شود. پوشش های پلی استر همچنین از مزایای ارزان تر بودن نسبت به سایر پوشش های موجود در بازار برخوردار هستند. وینیل استرها نسبت به رزین های پلی استر مقاومت بهتری در برابر آب و شیمیایی دارند و انعطاف پذیری بیشتری دارند.
3. رزین های اکریلیک (ترموست و ترموپلاستیک)
کاربردها: پوشش‌های اکریلیک مبتنی بر حلال (لاک‌ها و لعاب‌ها) برای کف‌پوش‌های صنعتی، پوشش‌های کویل، پوشش‌های مبلمان فلزی، پوشش‌های لوازم خانگی و پوشش‌های خودرو استفاده می‌شوند، اگرچه محدودیت‌های سخت‌تر در انتشار VOC به این معنی است که حرکتی به سمت پوشش‌های مبتنی بر آب در سراسر وجود دارد. کل صنعت از دیگر کاربردهای رزین های اکریلیک می توان به پوشش های معماری به ویژه برای کاربردهای خارجی اشاره کرد.
توضیحات: رزین های اکریلیک نزدیک به 30 درصد از بازار رزین پوشش را تشکیل می دهند. رزین اکریلیک از پلیمریزاسیون مونومرهای آکریلات و متاکریلات (مانند متیل متاکریلات یا MMA) به دست می آید و می تواند ترموست یا ترموپلاستیک باشد. رزین‌های اکریلیک برای رنگ هم در پوشش‌های مبتنی بر آب و هم در پوشش‌های مبتنی بر حلال به‌عنوان لاک (جامدات با حجم کمتر)، لعاب (جامدات با حجم بالاتر) و پودر (100٪ جامدات) گنجانده می‌شوند. آنها همچنین برای اصلاح سایر انواع پوشش (مانند پلی اورتان یا اپوکسی) به منظور بهبود ویژگی های ظاهری آنها استفاده می شوند.
مزایا: رزین های اکریلیک به دلیل حفظ رنگ و براقیت خوب و همچنین مقاومت عالی در برابر هوا و UV شناخته شده اند.
4. رزین های پلی اورتان (ترموست)
کاربردها: به طور کلی پلی یورتان ها پوشش هایی با کارایی بالا برای فلز، بتن، چوب، پلاستیک و غیره هستند. تطبیق پذیری آنها به این معنی است که آنها در طیف گسترده ای از بازارها از جمله پوشش های معماری، خودرو، صنعتی و دریایی و محافظ کاربرد دارند.
توضیحات: پلی اورتان ها پلیمرهای واکنشی هستند که از واکنش یک ایزوسیانات با یک پلی ال ایجاد می شوند. انواع ایزوسیانات و پلیول که پلیمر را تشکیل می دهند بر پلی اورتان حاصل تأثیر می گذارند. این یکی از نقاط قوت پلی یورتان ها است - بسته به مواد تشکیل دهنده آن تنوع و تطبیق پذیری زیادی دارد. پلی اورتان ها پلیمرهای گرما سخت هستند و درجه اتصال عرضی یکی از عواملی است که خواص پوشش را تعیین می کند - برای مثال، اتصال عرضی بیشتر به معنای پوشش سخت تر است که در آن پلیمر با پیوندهای عرضی کمتر یا زنجیره های طولانی تر انعطاف پذیرتر است. پوشش های پلی اورتان در انواع یک یا دو جزئی وجود دارند و می توانند بر پایه آب یا حلال باشند
مزایا: پلی اورتان ها دارای مقاومت شیمیایی و حلال عالی، مقاومت در برابر خوردگی، مقاومت در برابر آب و هوا، پایداری UV، مقاومت در برابر سایش، دوام براق، سختی و انعطاف پذیری هستند. آنها همچنین بسته به مواد تشکیل دهنده دارای تنوع و تطبیق پذیری زیادی هستند.
5. رزین های آلکیدی (ترموست و ترموپلاستیک)
موارد کاربرد: رزین های آلکیدی در طیف وسیعی از زیرلایه ها، از فلز و چوب گرفته تا پلاستیک و موارد دیگر، و در صنایعی مانند پوشش های معماری (به ویژه رنگ های براق تزئینی)، پوشش مبلمان، پوشش های خودرو (از جمله پوشش های زیر بدنه و زیر بدنه)، لعاب های عایق استفاده می شود. ، پوشش های کویل و موارد دیگر. آلکیدهای بلند معمولاً در پوشش‌های معماری استفاده می‌شوند، جایی که آلکیدهای کوتاه بیشتر در لعاب‌های پخت صنعتی یافت می‌شوند.
توضیحات: یک آلکید نتیجه واکنش پلیمریزاسیون بین یک الکل (مانند گلیسرول) و یک اسید است که با افزودن روغن ها اصلاح می شود. آنها همچنین به عنوان پلی استرهای اصلاح شده با روغن شناخته می شوند. محتوای روغن فرمولاسیون متفاوت است. یک آلکید روغن کوتاه دارای کمترین درصد اسید چرب وزنی (کمتر از 40%)، سپس روغن متوسط (40-60%) و در نهایت روغن بلند (60-70%) است. آلکیدهای روغن بلند کندترین و انعطاف پذیرترین آنها هستند که در آن آلکیدهای روغن کوتاه سریع خشک می شوند و سخت ترین لایه ها را تشکیل می دهند. گرایش اخیر به سمت پوشش‌های مبتنی بر آب باعث کاهش محبوبیت آلکید به نفع اکریلیک‌ها، اپوکسی‌ها و پلی‌اورتان‌ها شده است.
مزایا: از خواص مطلوب آلکیدها می توان به چسبندگی خوب، سختی، انعطاف پذیری، مقاومت در برابر خوردگی و حفظ براقی اشاره کرد.
نگاهی به آینده رزین های پوششی
بازار رزین‌ها در سال‌های اخیر رشد کرده است و انتظار می‌رود که به روند صعودی خود ادامه دهد. شرکت های اصلی در بازار رزین های پوشش عبارتند از: آلنکس، آرکما، باسف، شرکت داو کیمیکال، دی اس ام، ایونیک، هلیوس، مومنتیو و والسپار. بازار در سال های اخیر روند مشخصی را به سمت پوشش های سازگار با محیط زیست و پایدار نشان داده است، همانطور که از طریق کاهش محبوبیت بازار آلکیدی غالب قبلی نشان داده شده است. رزین هایی که پوشش های بدون حلال، انتشار کم یا صفر VOC تولید می کنند ترجیح داده می شوند. مقررات مربوط به این آلاینده‌ها نیز محدودتر می‌شود و تولیدکنندگان را مجبور می‌کند پیشگیرانه روی محصولات در این روند تمرکز کنند.
فن آوری های جدیدتر پوشش نیز نشان خود را نشان می دهد. فلوروپلیمرها، پوشش‌های قابل درمان با اشعه ماوراء بنفش، پوشش‌های اصلاح‌شده با سیلیکون، سوپر پلی‌استرها برای پوشش‌های کویل، پوشش‌های پلی اوره و بسیاری موارد دیگر موج‌هایی را در جهان پوشش ایجاد می‌کنند. چه پروژه شما به کلاسورهای سنتی نیاز داشته باشد یا به رزین های جدیدتر علاقه مند باشید، ما تامین کننده مناسب را برای شما پیدا خواهیم کرد. برای کسب اطلاعات بیشتر یا درخواست قیمت، از طریق ایمیل یا با کلیک بر روی دکمه پایین همین صفحه با ما تماس بگیرید.
استفاده از هاردنر در رنگ:
سخت کننده های رنگ، که به عنوان کاتالیزور نیز شناخته می شوند، برای افزایش سرعت خشک شدن و افزایش دوام رنگ پس از خشک شدن استفاده می شوند. آنها بیشتر با رنگ های دو قسمتی (مانند رنگ های اپوکسی یا رنگ های پلی اورتان) استفاده می شوند، جایی که رنگ پایه قبل از اعمال با یک سخت کننده مخلوط می شود. سفت کننده واکنش شیمیایی با رنگ ایجاد می کند که باعث می شود آن را به سطح سخت تری نسبت به زمانی که رنگ به خودی خود خشک یا سخت شود، عمل کند. این باعث افزایش مقاومت رنگ در برابر خراش، آسیب های شیمیایی، آسیب اشعه ماوراء بنفش و سایش و پارگی عمومی می شود. این به ویژه در مناطق پرتردد یا هنگام رنگ آمیزی اشیایی که در معرض شرایط سخت قرار می گیرند، مانند قایق یا کف، مفید است. در مورد اینکه آیا سخت کننده همیشه لازم است، این بستگی به نوع رنگ و نتیجه مورد نظر دارد:
همه رنگ ها به سخت کننده نیاز ندارند. به عنوان مثال، بیشتر رنگ های لاتکس و روغنی برای مصارف خانگی نیازی به سخت کننده ندارند. آنها از طریق فرآیند تبخیر حلال های موجود در آنها خشک می شوند. در صورت نیاز به سختی گیر، در دستورالعمل رنگ قید می شود. رنگ های دو قسمتی همیشه به سخت کننده نیاز دارند. اگر مطمئن نیستید، بهتر است از یک متخصص رنگ بپرسید.
مورد استفاده را در نظر بگیرید. حتی زمانی که صراحتاً مورد نیاز نیست، اگر به دنبال روکشی بادوام و سخت هستید، سخت‌کننده می‌تواند مفید باشد. اما به یاد داشته باشید، استفاده از یک سخت‌کننده ممکن است انعطاف‌پذیری رنگ را کاهش دهد، که اگر جسم رنگ‌شده در معرض حرکت یا تغییرات دما باشد، می‌تواند مشکل ساز شود.
به طور خلاصه، هر دو رقیق کننده و سخت کننده برای اصلاح خواص رنگ برای مطابقت با کاربردهای خاص استفاده می شوند. تینر ویسکوزیته رنگ را تنظیم می کند و کاربرد آن را تسهیل می کند، در حالی که هاردنر روند خشک شدن را تسریع می کند و دوام نهایی رنگ را بهبود می بخشد. نیاز به هر کدام به نوع رنگ و ویژگی های کار نقاشی بستگی دارد.
